લોકપ્રિય પોસ્ટ્સ

મંગળવાર, 31 મે, 2011

હરજીવન દાફડા






















ઢગલો કપાસનો 

જડતો નથી જવાબ અડાબીડ પ્યાસનો;
ચાલ્યા કરે છે સદાય તબક્કો તપાસનો.

સોળે કળાઓ ચંદ્રની દેખાય કઈ રીતે?
આડો નડે છે આંખને પડદો અમાસનો.

તોયે મળ્યું છે ક્યાં હજી પહેરણનું થીગડું,
વીણી કરે છે કાનિયો ઢગલો કપાસનો.

જૂની કિતાબે નામ ઉપર ચોકડી નડી,
જાણ્યું કે વાંધો ક્યાં હતો કેવળ લિબાસનો?

એવાજ ઈન્તજારમાં ડોશી મરી ગઈ,
અવતાર થાશે એક  દિ’ ઘરમાં ઉજાસનો.

ધરાર જીવ્યા

જીવાય એમ નહોતું તોયે ધરાર જીવ્યા,
આઠે પહોર વેઠી અનહદ પ્રહાર , જીવ્યા.

ખખડાવવા છતાંયે ખૂલ્યાં ન બારણાંઓ,
ઝોળીમાં ઊંચકીને કેવળ નકાર જીવ્યા.

કોઠાર કોઈ વરસે પૂરા ભરાય છે ક્યાં ?
કોઠીમાં સાચવીને પાલી જુવાર જીવ્યા.

પારેવડાની પેઠે ફફડાટ પાથરીને,
પોતીકી જિંદગીને જાણે ઉધાર જીવ્યા.

બુઠ્ઠી હયાતી લઈને બેબસ વરસ ગુજાર્યાં,
તોડે ગુલામી એવું ક્યાં ધારદાર જીવ્યા.

સમયસર નીકળો

રાતના અંધાર  વચ્ચેથી સમયસર નીકળો,
એક નરકાગાર વચ્ચેથી સમયસર નીકળો.

લાય લાગી છે યુગોથી આપણા અસ્તિત્વમાં ,
ધધકતા અંગાર વચ્ચેથી સમયસર નીકળો.

સોળ ઊઠી જાય તોયે ચીસ નીકળતી નથી,
ઘોર અત્યાચાર વચ્ચેથી સમયસર નીકળો.

લટકતી તલવાર નીચે શું ભરોસો જીવનો?
મોતના ઓથાર વચ્ચેથી સમયસર નીકળો.

નાવ કાંઠે લઇ જવાનો આપણો સંકલ્પ છે,
સાથીઓ ! મઝધાર વચ્ચેથી સમયસર નીકળો.

વાંસળી બીજે વગાડને !

થાકી ગયો છું ઊંચકી રોજે પહાડને
સહચર હવે બે ઘડી  તું ઉપાડને !

પાસે જ એક આદમી તરસે મરી ગયો
પાતો હતો તું પાણી ભલા જ્યારે તું ઝાડને !

આંખો ખુલી છે ત્યારથી બેઘર ફરું છું હું
તાળું તમારી જેમ ક્યાં મારું કમાડને !

ભૂખ્યો અમારો રામલો હમણાં જ સૂતો છે
કાના, હવે તું વાંસળી બીજે વગાડને !

વૈષમ્યનાં  આ ઝાડવાં ઘેઘૂર થઇ ગયાં
ઉધઈ બનીને મૂળિયાં એનાં ઉખાડને !

તારી જ છત્રી ખોલીને તડકામાં બેસ તું
છાંયો કદાપિ આપતાં જોયો છે  તાડને !

દલિત-પીડિતના દોહા

બાંધુ મોટા બંગલા પાડીને પ્રસ્વેદ,
હું ને મારી ઝૂંપડી કાયમ એનાં એ જ.

સુજ્ઞ અહીંના માણસો ગણતા અમને તુચ્છ,
તેં પણ હલકી જાત દઈ કાં દીધું નહીં પુચ્છ?

ચમના તારી ચોતરફ ઊંચનીચની આગ,
બાળી દેશે બાગ, તું જાગ,સમયસર જાગ.

ગરજે નીકળે ગોતવા ગંદી વસતીમાંય,
છેટી રાખે ચાર ગજ નહીં તો મારી છાંય.

અચરજથી જોયા કરે મારી ઉજળી શાખ,
મોઢું રાખે મલકતું મન બળબળતી રાખ.

કેવળ એને નીરખી કવિતા ના કંડાર,
ક્યારેક તો કંગાલની આંતરડીને ઠાર.

જળમાં નિજ બંધુ નડે બાહર દમ ઘૂંટાય,
મઝધારેથી માછલી જીવતર લઇ ક્યાં જાય?

નાત-જાત ને વર્ણનો ઊમટ્યો છે ઉત્પાત
જોતાં પણ જડતી નથી માણસ જેવી જાત.

કાંતિલાલ ‘કાતિલ’




















ગટર ઊભરાણી


ગંધાતી ગંધાતી બાસ બધે ફેલાણી
‘ભાઈ ’કઈનઅ બોલાયો જારે ગટર ઊભરાણી.
નાક દબાવી રાંધી રાંધી ગોરાણી સલવાણી.
ઠેઠ લઇ જઈ રસોડામ જારે ગટર ઊભરાણી.


‘આપજો માયબાપ ’ કહીન માંગતો’તો વાળુ,
ઢેફાં જીમ ઈ ફેંકતી’તી ન મોઢું કરતી કાળું,
ખિસકોલી જીમ થોરના છીંડે ભેરવાણી.
ઠેઠ લઇ જઈ રસોડામ જારે ગટર ઊભરાણી.

હાથ કાઢી બતાયું, ટોટા, હાડકાં ન ઈંડું,
મલકાતું’તું મોં ઈનું સ્યમ થઇ જ્યું મીંડું !
કાળી મેંશ ગંદકી પફ પાવડરે છંટાણી,
ઠેઠ લઇ જઈ રસોડામ જારે ગટર ઊભરાણી..

ધરમ કરમની વાત જાવા દો,
માણસની વળી જાત જાવા દો,
આભડછેટનું કચરું રહેવા દો,
પાણી ન ચોક્ખું જાવા દો,
કીધું મોઢામોઢ પણ ઈન નો હમજાણી,
ઠેઠ લઇ જઈ રસોડામ જારે ગટર ઊભરાણી.

હીરાલાલની ચાલી

લોકો સૌ કહે છે કે બતાઓ ક્યાં છે પાયમાલી
નાક દબાવી બબડી ઉઠશો, ક્યાં ફસાયા ખાલી
તબાહી ભરી જિંદગીની જોવી હોય બેહાલી
ચાલો તમને બતાવું હું હીરાલાલની ચાલી


મહેલના બાથરૂમ જેવો નાનો સરખો રૂમ
તેમાં બે ત્રણ વહુઓ કરતી હોય બુમાબુમ
તાપમાં પતરા તડતડે જેમ લેતા હોય તાલી
ચાલો તમને બતાવું હું હીરાલાલની ચાલી

છોડી કાલી ભાષા છોકરા બોલે ગલીચ ગાલી
માર પડે ને બેબી બોલે માંએ માલી માલી
રખડે અડધા નાગા કપડા વિનાના ખાલી
ચાલો તમને બતાવું હું હીરાલાલની ચાલી

દિવસ આખો વેઠ કરે તોય પૈસા લાવે પાલી
શરીર તૂટે સાંજે ત્યારે જોઈએ એકાદ પ્યાલી
રાત નશામાં ધુત્ત રહેને ખિસ્સાં થઇ જાય ખાલી
ચાલો તમને બતાવું હું હીરાલાલની ચાલી

અહી મકાનો બાથ ભીડીને હોય સામસામા
માંડ પગ મુકીને ચાલો તો કુતરા આવે સામા
કૂતરાનો અહી ભય વધારે ના હોય કોઈ મવાલી
ચાલો તમને બતાવું હું હીરાલાલની ચાલી

ભાંજગડીયા અહીં મોંઘા કરે પૈસા માટે જીદ
મંદિર અહીંથી આઘા ને બાજુમાં મસ્જીદ
દિવસે મુલ્લા બાંગ પુકારે ને રાતે ગાય કવ્વાલી
ચાલો તમને બતાવું હું હીરાલાલની ચાલી

મરણ અહી જો હોય કોઈનું મોટી જામે ભીડ
માનવીઓનો મેળો જાણે ઉતરી પડ્યું તીડ
લગનમાં જુવાન થઇ જાય લગાવી હોય જેમ લાલી
ચાલો તમને બતાવું હું હીરાલાલની ચાલી
 
 
કાગળ વીણતી કન્યાનું ગીત 

ખોવાઇ ગઈ સું હું તો  ગોતું સું ક્યારની
જડતું  નથી ન મન રોતું
લોકો કહે સે  ઓલી કાગળમાં ગંધાતી એંઠનાં
કાગળ મઅ આયખા ન ગોતું.

ભૂખરી ન મેલીઘેલી વાળની લટ્ટુમાં
વાલપથી  આંગળી પસવારે
ગળાના હમ અમે ખાતા’તા એકમેક
ડુંગળી ન રોટલો હારે.
સરગની પૂતળી કે’તો રમાંણયો ન
મરક મરક  મોઢું મલકાતું
કાગળ મઅ આયખા ન ગોતું.

કચરાનો ઢગલો સ બાપ મારો
અનઅ પલાસ્ટીકની થેલી સ મા
દુકાનનો વેપારી દસમાન સ મારો
ત્યાં જાઉં નઈ  કોઈ દિ ખમ્મા.

બચકો બતઈ  ન બાયણામ  
પિત્તો ફાટ અ ન   હચમચી જઉ ચિત્કારે
બે કાગળના ડુચ્ચામઅ  સોદો કરઅ
ઇનઅ કોરુંકટ જોબનીયું જોતું
લોકો કહે સે  ઓલી કાગળમાં ગંધાતી એંઠનાં
કાગળ મઅ આયખા ન ગોતું.

મારા ગળા મ રહું ગીયું ગાણું

ઉભી બજારે હું તો વાળતી રે થઇ
મારા ગળા મ રહું ગીયું ગાણું
ભણતર સોડાઈ ન પોર તો પૈણાઈ
અન અ ઓણ તો કરી દીધું આણું.....મારા.

બંધ મિલો મઅ ના ભડકો મેલાય
અનઅ પેટમઅ લાગ સ રોજ લ્હાય
કાંખમઅ ડબ્બો ન હાથમઅ સ ઝાડું
બધું ચક્કર ભમ્મર ફરી જાય
અલી ચ્યાં હુધી કરવું એકટાણું.....મારા.
સમણા થીયા મારા સપ્પનીયાકાળ
જાણે રાણકદેવીનો શ્રાપ લાગ્યો
પાવળુંપીને પીયુ મારે પિચકારી
સખી સુખનો ભરમ મારો ભાંગ્યો
હૈયાની હોળીમ રોજની લ્હાય
મુઈ મોમાંથી નીકળ સ ફટાણું.....મારા.
ગાણું તો ઠીક મારા ગળા મ રેય
મારે ખાટલા મૂકીને રોજ નાવું
જીવતી ગરોળી જીમ ચોંટ્યુ સ દખ
ઇનઅ છોડીન ભાગી ક્યાં જાવું
ગાવાનું ટાણું આવઅ નઈ ગોઠડી
ન મોટેથી ભેંકડો હું તાણું.....મારા.
ઉભી બજારે હું તો વાળતી રે થઇ
મારા ગળામ રહી ગીયું ગાણું.


કોલસા કામદાર કન્યા અને કૃષ્ણની પ્રીતનું ગીત

ઠીકરી ઘસીને હું તો ચોખ્ખીચટ્ટ ન્હાઉ તોયે
કોલસાની રજ રોજ ઊડે
હો શ્યામ મારો સથવારો શીદને તું છોડે.
કાળા છો કાન તોયે
રાધાની આંખમાં અંજાયા એમ
કાળી ભભૂતિ જોઈ
મુખ તમે ફેરવો છો કેમ ?
કોલસો બનીને દિલ તોડે
હો શ્યામ મારો સથવારો શીદને તું છોડે.
શેવાળથી સોમલો કોલસા ભરે ને
બખ્ખડીયાનો ભાર બઉ ભારે,
રાધાની હારે રાસની રમઝટમાં
શીદને તું મુજને હંભારે..!!
હો શ્યામ હવે શીદને તું મુજને હંભારે..!!
સીટી વાગે ને ગાડી જાય હાંફતી,
મનડું છટકી ને વાંહે દોડે
હો શ્યામ મારો સથવારો શીદને તું છોડે.
વાંસળી છોડીને કાન ખભે શેવાળ મૂકી
કોલસામાં કોકવાર આવો,
તાંદૂલ છોડીને કાન કો'ક દી અમારી સંગ
ડુંગળી ને રોટલો ખાવો
મથુરાની મોજ તમે માણી લીધી
મજૂરોની મોજ જોવા આવો
તો જાણું કે કાતિલ થયા કોમળ
કોલસો કાળો ને કાળો છે કાન
કાળી મજુરી કર મારી જોડે
હો શ્યામ મારો સથવારો શીદને તું છોડે.

શંકર પેન્ટર



















ચ્યમ’લ્યા આટલું ફાટ્ટી જ્યું સ્ ?

ચ્યમ’લ્યા આટલું ફાટ્ટી જ્યું સ્ ?
મારાં હોમું હેંડત હાળા,
લગીરેય તન બીક ના લાજી ?
પૂછજે તારા વાહમાં જઇન
હું કું સુ  તન કેહ એ તો
લેંબડે બાંધી બાપ ન તારા
ધોકે ધોકે ધધડાયો’તો !
મેલ્લામાંથી ડોશીઓ આયી
ખોળા પાથરી સોડાયો’તો !
દૂણી લઈન સાસ લેવા ,
આવજે હવ ગામમાં હાળા,
હાદ પડાવું આંયથી જઈને,
બંધ કરી  દો દાડિયાઓન,
પોલીસ પટલ, સરપંચ મારો,
તલાટી ન મંતરી મારો,
ગામનો આખો ચોરો મારો,
તાલુકાનો ફોજદાર મારો,
જોઈ લે આખો જિલ્લો મારો,
મોટ્ટામ મોટો પરધાન મારો,
દિલ્લી હુદી વટ્ટ મારો.
કુણ સ્ તારું? કુણ સ્ તારું?
કુણ સ્ તારું? કુણ સ્ તારું?
ધારું  તો  લ્યા ઠેર મારું,
ચ્યમ’લ્યા આટલું ફાટ્ટી જ્યું સ્ ?
મારાં હોમું હેંડત હાળા,
લગીરેય તન બીક ના લાજી ?

તોડ ચપણિયાં

તોડ ચપણિયાં ચાનાં ભઈલા
હાથ હવે ના જોડ,
માગે ભીખ ના હક્ક મળે
ઇતિહાસ હવે મરોડ,
                ભઈલા ચાનાં ચપણિયાં  તોડ!

બાપ બાપનો બાપ અહિયાં કરી કાકલૂદી,
ગાળમારના જુલમ સહ્યા ‘લ્યા હાલત થઇ ગઈ ભૂંડી
આજકાલ તો હવે છે તારી અંધકાર પછી પરોઢ
                 ભઈલા ચાનાં ચપણિયાં  તોડ!

બામણવાદના ભેજામાં સદીઓથી કચરો સડતો
નૂતન યુગમાં પ્રતિકાર વિણ મેલ કશો ના પડતો.
સડીગળી સંસ્કૃતિના દંભી પડગમ  ફોડ,
          ભઈલા ચાનાં ચપણિયાં  તોડ!

ધરમકરમ ને પુનર્જન્મની વાતો છે હેવાની,
કાયમ તુજને કચડવાની બાજી છાનીમાની.
વર્ણાશ્રમ વાડાબંધીની ઘોર જલ્દી ખોડ,
        ભઈલા ચાનાં ચપણિયાં  તોડ!

થુવેરિયા કે ઝાડબખોલે ફૂટી રકાબી લટકે,
ગામેગામે હાલત સરખી આગ ભીતરમાં ભડકે,
હવે નથી તું એક અટૂલો, તારા સાથી લાખ કરોડ,
                  ભઈલા ચાનાં ચપણિયાં  તોડ!

કાળીયો ઢોલી

ઢોલ ઓશીકે વડલા  હેઠળ ઊંઘતો ઓલ્યો, કાળીયો ઢોલી.
લોકશાહીમાં રાજકર્તાઓને ચૂંટવાવાળો , કાળીયો ઢોલી.

સોળ શણગારે સજ્જ ગોરીઓ ચીંથરેહાલ આ, કાળીયો ઢોલી.
ગરબે ઘૂમે ગોરીઓ ત્યારે ઢોલ વગાડે, કાળીયો ઢોલી.

હૈયા હીલોળે હાથની જેડી નાચ નચાવે, કાળીયો ઢોલી.
શૂરવીરોને શૂર ચડાવે બૂંગિયો ગજવી, કાળીયો ઢોલી

મંગલકામે  મુરત વેળાએ આંગણામાં આ,કાળીયો ઢોલી.
છેલ્લી વેળાએ ડાઘુઓ લારે ઊઘાડપગો કાળીયો ઢોલી.

મડદાં પરના કાઠી-કફનને ઓઢનારો આ, કાળીયો ઢોલી,
સ્વચ્છ શેરીઓ સાવરણાથી કરતો કાયમ  કાળીયો ઢોલી.

એંઠું જૂઠ્ઠું ને વાળું માગી પેટડુ ભરતો, કાળીયો ઢોલી.
વાત તુંકારા તોછડાઈથી ટેવાઈ ગયેલો  કાળીયો ઢોલી.

‘અન્નદાતા માઈબાપ અમારા’ હાથ જોડી કહે, કાળીયો ઢોલી.
ખાસડું માર્યું, સાફ કરીને આપે પાછું, કાળીયો ઢોલી.

ભૈઠ  વગરની  વાતમાં હસતો ચાપલૂસી કરે, કાળીયો ઢોલી.
ફરકે આંખડી ઉજળીયાતની ફફડી મરતો, કાળીયો ઢોલી.

મહેનતાણા વિના રાત ને દાડો વેઠ કરે આ, કાળીયો ઢોલી.
માટીગારા ને ઘાસપૂળાની ઝૂંપડીવાળો, કાળીયો ઢોલી.

સર્વ દુ:ખોને ભૂલવામાટે ઢીંચતો દારૂ, કાળીયો ઢોલી..
વાંક વિના બાયડી છોરાંને ધીબતો  ધોકે,  કાળીયો ઢોલી.
ઢોલઓશીકે વડલા હેઠળ ઊંઘતો રયો આ, કાળીયો ઢોલી.


બૂંગિયો વાગે

આજ આંગણીયે  બૂંગિયો વાગે ને વાગે નગારે ઘાવ,
                             શૂરા કેમ સૂઈ રહ્યા છો?

માવડી, બેનડી, દીકરી તારી પાડતી ચીસા..ચીસ !
                            બહેરા કેમ થઇ રહ્યા છો?... આજ.

તારાં પસીનાએ ધન ઉગાડ્યું , ‘લ્યા મેં’નતમાં મળી ગાળ!
                           નમાલા કેમ બન્યા છો ?...આજ.

માટીગારાનાં ખોરડાં તારાં, બાળી બનાવ્યાં રાખ !
                           મર્દો કેમ જોઈ રહ્યા છો ?...આજ

રંક રહ્યા તેથી ભોગ બન્યા, ‘લ્યા ગુમાવ્યા અધિકાર!
                          ગુલામીમાં કેમ રહ્યા છો ?...આજ

ભીમસેનાના ભડવીરો ઓ,
શ્રમજીવીઓના બેટડાઓ તમે દઈ દો ને લલકાર !
                         કોની રાહ જોઈ રહ્યા છો ?...આજ


અમે ભીમ તણા બંદા

અમે ભીમ તણા બંદા!
અમે તોડીશું જાતિના ફંદા!

વિશ્વ અમારો દેશ છે,
માનવ અમારી જાત છે;
દેશદેશના કોમકોમના
ભેદ અમે મીટાવીશું.


અમે ભીમ તણા બંદા!
અમે તોડીશું જાતિના ફંદા!

પ્રબુદ્ધ ભીમના આદર્શો
જગમાં અમે પ્રગટાવીશું;
દીપ જલાવ્યો બાબાએ
અમે હરદમ જલતો રાખીશું.  

અમે ભીમ તણા બંદા!
અમે તોડીશું જાતિના ફંદા!

સ્વતંત્રતા છે મંત્ર અમારો,
સમતાના અમે સાથીદારો;
બંધુતાનો ધ્યેય અમારો
જગને અમે બલાવીશું.

અમે ભીમ તણા બંદા!
અમે તોડીશું જાતિના ફંદા!

દુશ્મનથી અમે નથી ડરવાના
નીલા ધ્વજની નીચે જવાના
જય ભીમ જય  ભીમ સૂત્રો સાથે
ગગન અમે ગજાવીશું!
અમે ભીમ તણા બંદા!
અમે તોડીશું જાતિના ફંદા!


.

જયંતીલાલ પરમાર



પુનર્જન્મ

બાપુને શોધું છું
મહાત્મા ગાંધીને શોધું છું
તમે કહ્યું હતું
પુનર્જન્મનું,
જન્મશો  તો હરિજનને ઘેર જ
ફરી અવતાર લેશો.
તેથી જ
બાપુને શોધું છું
મહાત્મા ગાંધીને શોધું છું
ખબર પડતી નથી કે,
જેની જમીન ઝૂંટવાઈ છે તે તમે છો ?
જેની પર હુમલો થયો છે તે તમે છો?
જે કૂવેથી પાણી વિણ પાછાં ગયાં
ને જેનો બહિષ્કાર થયો છે તે તમે છો?
બોલો બાપુ, ક્યાં તમે છો?
ઝાંઝમેર,મીઠાઘોડા,રણમલપુરા,બેલછી, બિહાર કે આંધ્રમાં
તમે છો ક્યાં વસ્યા?
કયા દલિત ઘરમાં જન્મ્યા?
બાપુ પ્રગટ થાઓ
ભૂલમાં તમે રહેંસાઈ ન જાઓ
તેની જ ચિંતામાં ફરું છું,
બાપુને શોધું છું
મહાત્મા ગાંધીને શોધું છું.

બીપીન ગોહિલ



ભૂંસાતા માણસને ઘૂંટુ છું

હું મનુના  મસોતાએ
અર્ધ ભૂંસાયેલો
માણસ-
ભૂંસાતા માણસને ઘૂંટુ છું...
સમયની દીવાલ પર ઝાંખોપાંખો
હજારો વર્ષથી એની રેખાઓ પર
ફરતું રહ્યું  છે તેજાબી પોતું
ભૂંસાતો  રહ્યો છે શૂળ વડે
મૂળમાંથી.
કહેવતો સફેદ રંગ
યુગોથી કરતો રહ્યો છે તંગ...
એકાદ સ્પષ્ટ રેખા ઉપસાવવા મથું છું...
ફૂંકાતું રહે છે રણ.
સાર્વત્રિક શોષણ
શબ્દમાંથી, સ્વપ્નમાંથી,વાસ ને શ્વાસમાંથી
જીવતી ચામડીની જેમ ઉતરડાઈ રહ્યો છે...
નત મસ્તક ઉન્નત ઉઠાવવા ઝૂઝું છું...
અડાબીડ તીક્ષ્ણ કાંટ્યમાંથી
ક્યાંક ઉંડે ઉંડે ફૂટી રહી છે
જે કળી
ઉઝરડાતા  લોહીયાળ હાથે ચૂંટું છું...
ભૂંસાતા માણસને ઘૂંટુ છું.